97 Model Kırmızı Bisiklet

Tek çocuk olmak paylaşmakta bir elden bin bir ele uzanmak demektir.
Paylaşmak ne kadar masumca , hoyratça olmayan  ve içini ısıtan bir ihtiyaçtır.
Doksanların sonu koca teyzeler ‘’tek çocuk bencil olur paylaşmayı sevmez’’ algısını oluşturmakta.
Doksanların sonu ailenin tek çocuğuyum. Bu algıyı oluşturmak isteyenlere inat masumca direnerek böyle bir şeyin olmadığını savunuyorum.

Annem bana üç tekerlekli kırmızı bir bisiklet almış sonunda rüyalarım gerçek olmuş. Yedikule’de cadde üzerinde oturuyoruz. Aman kızımızın başına bir şey gelmesin durumu var. Bu yüzden  evde sürmeye çalışıyorum. Etrafımda çocuk gülüşleri yok, bir tur versene, bu gece bisikletin bende kalsın mı eksiliği var.

Doksanların sonu annem yanımda koruma görevinde, kırmızı bisikletimle sokak aralarında sürmeye çalışıyorum. Bitişik evlerin önünde bir çocuk esmer tenli , ellerinde kitap  önünde tartı  kafasını anneme kaldırıp ‘’abla tartılmak ister misin?’’ dedi. Annem çocukla ilgilenirken bende esmer abiden öğrendim ki : Esmer abi kardeşlerine bakmak zorunda , okul sonrası güneşin altında para kazanmaya çalışıyor. Esmer abi bu sefer bana sordu : ‘’Senin kardeşin var mı?’’  Yoktu… Ama karşıma Esmer Abi gibi çıkan yardım edeceğim bir sürü kardeşim olacaktı. Bunu ilk başlatanda Esmer abiydi.
 Yaramazlık yapıp annemi defalarca üzdüğüm, yaparken anneme sürekli ‘’Göksel-sabır’’  şarkısını söylettirdiğim, geceleri uyumayıp sürekli bağırarak o kırmızı bisikleti istiyorum ben diyen kız gitmişti. ‘’Esmer abi al bu bisikleti işe bununla gidip gelirsin’’ dedim. Esmer abi : ‘’ Bu bisiklet bana olmaz ama kardeşlerime götürmemi ister misin ? ’’ dedi . Daha çok mutlu oldum. Esmer abiye bisikleti verir vermez cebimdeki mor renkli parayla bir sürü yiyecek ve favorim Ayşegül kitaplarından aldım. Aldığım şeyleri Asla paylaşmayacağımı düşünen annem şok içinde bana bakmaya devam ediyordu. Esmer abinin yanına oturdum. Aldıklarımı yedik hem de bana Ayşegül nasıl tatile gitmiş onu okudu.
 Paylaşmaya devam ettikçe  Esmer abiyi hiç unutmadım.